Maar liefst 5.2% bedroeg de inflatie in november in Nederland, aldus het CBS. Al maanden loopt de inflatie op en er is geen einde in zicht. Als er ook in december een inflatie is van 5.2%, komt het gemiddelde voor heel 2021 uit op 2.6%. Dit hebben we volgens veel kranten te danken aan de stijgende energieprijzen en de door de pandemie haperende productieketens.
‘De koopkracht neemt af’ koppen diezelfde kranten. Dat is zeker waar, want waar de inflatie enorm stijgt, blijven de loonsverhogingen achter. Volgens de teller van de cao-kijker van het AWVN staan de loonstijgingen op 1,9%. En een loonstijging van 1.9% met een inflatie van 2.6% is eigenlijk een loondaling. Waarom stijgen die lonen niet net zo hard, als niet meer, als de inflatie?
Dat blijft de vraag. Aan de economie ligt het niet, want die groeit. Is er dan een overschot van werknemers op de arbeidsmarkt? Ook dat is met 126 vacatures voor iedere 100 werkzoekenden zeker niet het geval. Politiek wil in ieder geval niet meebewegen en ook werkgevers houden de hand op de knip. De achterblijvende lonen zijn dus een beetje een raadsel voor economen.
Misschien komt de betere analyse deze keer uit een andere hoek. Klimaatwetenschappers en -activisten vinden dat we als maatschappij de laatste decennia schulden hebben gemaakt omdat we geen rekening gehouden hebben met de kosten van klimaatcrisis. Eerdere generaties hebben die kosten als het ware naar voren doorgeschoven, naar ons dus. We hebben te weinig geïnvesteerd om onze leefomgeving veilig en schoon te houden. Met het Nederlandse Klimaatakkoord en de Europese Green Deal beginnen we nu een inhaalslag, maar de kosten hiervoor zijn hoog. En dat heeft gevolgen voor zowel werkgevers als werknemers. Natuurlijk blijven we inzetten op goede arbeidsvoorwaarden en hogere lonen, maar in die gevallen waar dat minder lukt, is het niet altijd aan de werkgever te wijten. We zullen gezamenlijk de schouders eronder moeten zetten.
10 december 2021
